Google
 

03 เมษายน 2553

ขำแต่ไม่ขัน

ในอดีตกาลครั้งกระโน้น สมัยเมื่อรถไฟยังเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการเดินทางไกลๆ
บางขบวนนั้นวิ้งช้ามากๆ อย่างที่เรียกว่าหวานเย็น
(เออ...ทำไมทึ้งเปรียบกับหวานเย็น แล้วเยาวชนเดี๋ยวนี้รู้จักหวานเย็นรึปล่าว)
หวานเย็นขบวนหนึ่ง แล่นเอื่อยเฉื่อยตามสบาย แล้วช้าจนหยุดสนิทไปเลย
ผู้ โดยสารนายหนึ่งซึ่งนั่งรำคาญมาตลอดกับอัตราความก้าวหน้าของการ เดินทางก็สิ้นสุดความอดทน
เขา เอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดกับนายตรวจรถไฟ
"บอกหน่อยได้มั้ย ทำไมเราถึงต้องหยุด"
"มีฝูงวัวเดินอยู่บนราง" นายตรวจตอบ
หลังจากที่ต้อนฝูงวัวพ้นจากรางได้แล้ว ขบวนหวานเย็นก็ออกแล่นต่ออย่างช้า....ช้า
ผ่านทุ่งหญ้าชนบท สิบห้านาทีผ่านไปขบวนก็หยุดสนิทอีก ครั้ง
"ให้ตายห่า..." บุรุษผู้โดยสารนายนั้นสบถกะนายตรวจ "อย่าบอกนะว่าเราติดไอ้วัวฝูงนั้นอีก แล้ว"

*********************







อีกขบวนหนึ่ง ซึ่งหวานเย็นยิ่งกว่า
"ลุง" สาวน้อยผู้โดยสารสะกิดนายตรวจรถไฟ
"นี่เราจะแล่นถึงชิคาโกมั้ยเนี่ย ลุงก็เห็นกับตาว่าหนูท้องโย้ใกล้คลอดเต็มทีแล้ว
ถ้าหากไปถึงชิคาโกช้าละก้อ ลุงต้องช่วยทำคลอดให้หนูนะจะบอกให้"
นายตรวจเหลือบมองดูพุงอีสาวแล้วตาเหลือก
"ตายหะ ไม่น่าจะขึ้นรถไฟทั้งอย่างงี้นี่หว่า นังหนู"
อีสาวค้อนขวับ "จะ บ้าเรอะ อีตอนขึ้นรถไฟน่ะ หนูยังไม่ได้ท้องด้วยซ้ำ"

ไม่มีความคิดเห็น: