ตราบที่โลกนี้ยังมีความเอื้อ อาทร

ผมมันก้แค่หมา ขี้เรื้อนตัวนึง ที่ถูกทิ้งข้างถนนอยู่ไปวันๆรอความตาย




จะมีอะไรมากมาย ไปกว่าเศษน้ำเศษอาหารที่พอจะปะทังชีวิตไปได้ในวันๆ เล็กๆน้อยๆบางทีก็อด




แต่อย่างน้อยก้ม ีบางครั้ง ที่มีคนใจบุญสงสารเอ็นดูผม

" อ่ะ..กินบ้างน๊าจะได้มีแรง..."




บางทีมันก็ทำให้ ชีวิตที่ดูไร้ค่าแม้แต่ในสายตาตัวเองมีกำลังใจขึ้นมา

" นั่น อั้มมมมมมม กินเยอะๆ น๊า "




ตัวผมรึจะกล้า สู้หน้าใคร ไม่ว่าจะเป็นคนรึหมาด้วยกัน ยิ่งพวกสาวๆผมคงหมดสิทธิ์

" เอ้าๆๆ..ฮึดอีกหน่อยยืนให้ไหวๆ "




ผมไม่รู้ว่าพวก เค้าจะพาผมไปไหน แต่ผมก็พร้อมที่จะไป เพราะไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วใน ชีวิตนี้

ที่นอนเก่าๆ เหม็นๆ ใครเห็นก้ ยี้.......ผมลุกจากมันไป...




พวกเขาให้ผมขึ้น ในสิ่งที่พวกเขาเรียกว่ารถ ผมนั้นแทบไม่มีแรงที่จะตะกายขึ้นไป พวกเขาก็ช่วยผมอย่างไม่รังเกียจ

" เอ้า....อึ๊บบบบ อีกนิดนึงๆๆ "




และในที่สุดผม ก้ขึ้นมาอยู่บนนั้น ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะทำอะไรกับผมต่อ ไป...?




ผมได้แต่นั่ง นิ่งอยู่ในนั้นเวลารถวิ่งผ่านที่ต่างๆ ผมไม่ได้จดจำอะไรทั้งนั้นแต่แค่รู้สึก แปลกใจอะไรบางอย่าง ?





และแล้วก้มาถึง ในที่แห่งหนึ่ง พวกเขาก็พาผมลงจารถ ในตอนนั้นเรี่ยวแรงของผมแทบไม่มี จริงๆ




มีคนมาวิเคราะห์ อาการของผมไปต่างๆคนนั้นเขาคือใครนะ เขาเรียกแทนตัวเองว่า หมอ ?




สิ่งที่เขา วิเคราะห์ ใช่..มันคือสิ่งเลวร้ายสำหรับผม และใครต่อใครอีกหลายๆคน มันคือขี้เรื้อนรังแค เชื้อโรค น่าขยะแขยง




เขาคนนั้นบอกว่าผม โทรมและผอมมาก ใช่..ผมเป็นอย่างนั้น แต่ทำไมผมถึงไม่ตายๆไป ให้พ้นความทรมานไปวันๆแบบนั้น

ทำไม่ต้องอยู่ อย่างไร้ค่าไร้จุดหมายอย่างอับอาย




คนๆนั้นเขาได้ พูดประโยคหนึ่งว่า " ชีวิตนั้นมีค่า " จิงเหรอชีวิตอย่างผมนี่เหรอที่มี ค่า ผมรู้สึกตื้นตันขึ้นมาทันใด

" อืม.......ดูอาการแล้วเดี๋ยวหมอจะดูแลรักษาอย่างสุดความสามารถให้ เองนะ ไม่ต้องกลัว ? "




พวกเขาที่เรียก ตัวเองว่าเป็นหมอและผู้ช่วย เริ่มทำอะไรบางอย่างกับตัวผม ทำไม..เค้าไม่รังเกียจผมรึไง?




พวกเขาใช้มือจับ อย่างไม่รังเกียจ ผิดกับบางคนที่แค่เห็นผมบ้างก้ไล่ บ้างก้ตี ขว้างปา บ้างก้ขยะแขยง มีอาการต่างๆนาๆกันไป

" นิ่งๆ น๊า เดี๋ยวฉีดยาฆ่าเชื้อให้ เจ็บนิดนึงนะทนเอาๆ "




ผมรู้สึกอบอุ่น ไม่หวาดกลัวเมื่ออยู่ใกล้พวกเขา ผมรู้สึกว่าชีวิตผมมีหวังอย่างบอก ไม่ถูก ?




แม้สภาพผมตอนนี้ ไม่ต่างจากขยะที่ใครๆทิ้งให้เน่าเหม็น แต่สำหรับคนบางคนผมกลับคือสิ่งที่ มีชีวิตที่น่าสงสาร

และเขาพร้อมช่วยเหลือ



เขาพยายามฉีดน้ำ ล้างทำความสะอาดตัวผม แม้ผมจะไม่ค่อยชอบเท่าไร แต่ในขณะนั้นแม้แต่แรงที่จะดิ้นรนผมก้แทบไม่มี




ผมปล่อยให้พวก เค้าทำอะไรอย่างนั้นแต่ผมไม่รู้สึกหวาดหวั่นใดๆ แต่มันก้เจ็บแสบบนผิว หนัง เนื้อตัว เหมือนกัน




แทบทุกส่วนของผม ถูกทำความสะอาดจากพวกเขาในแต่ละจุดๆจนแทบจะทั่วทั้งตัว อืม..มันก็สบายตัว ขึ้นนะ




และพวกเขาก็พาผม กลับและบอกว่าจะพามาดูอาการใหม่ตามที่หมอนัดไว้





ผมได้ยินพวกเขา พูดว่าจะพาผมไปบ้าน..ใช่นั่นเขาพูดว่า " บ้าน " ที่ๆครั้งหนึ่งผมเคยอยู่และเคยมีคนรักดูและผมเมื่อตอนที่ผมยังน่า รัก

แต่วันนึงผมก้ต้องกลาย เป็นหมาจรจัดหมดความน่ารัก เจ้านายก็ทิ้งผมทั้งๆที่ผมก็แสนรักและ อาลัยเจ้านายสุดชีวิตความภักดีของผม




ที่บ้านใหม่นี้ พวกเขาดูแลรักษาผมในทุกๆวัน ผมรู้สึกมีความหวังและเริ่มมีแรงจะ เดินๆวิ่งๆอย่างปกติได้แม้จะเก้ๆกังๆไปบ้าง

แต่ใจลึกๆก็คิด ถึงเจ้านาย เจ้านายที่เคยรักเอ็นดูผม และก็ทิ้งผม




อาการของผมดีวัน ดีคืน ผมได้รับความรักความอบอุ่น เอื้อเฟื้อและเมตตา จากพวกเขาอย่างมากจริงๆ




จนตอนนี้ผม ก้แข็งแรงพอที่จะทำอะไรๆด้วยตัวเองได้แล้ว ผมอยากจะตอบแทน และทำหน้าที่อย่างดีให้กับพวกเขา




ไม่มีสิ่งใดที่ ผมสามารถสื่อแทนความในใจที่มีให้พวกเขาได้ นอกจากชีวิตและความภักดีไป ตราบจนวันที่ผมต้องตายจากพวกเขาไป




วันนี้ผมดูแข็ง แรงและสุขภาพดีต่างจากชีวิตในวันก่อนๆราวกับนิยาย ผมมีชีวิตใหม่อีกครั้ง เพราะ " ท่านผู้มีพระคุณ "

ผมขอเรียก ท่านอย่างนั้น




ผมไม่มีอะไรจะ มอบให้ นอกจากชีวิตของผมที่จะรักท่านผู้ซึ่งให้ชีวิตใหม่กับผม " ผมรักท่าน "และจะจงรักภักดีไปจนวันตาย

ความอบอุ่นในบั้นปลาย ชีวิตของผมได้สัมผัสความรักและอบอุ่นอีกครั้ง จากท่านผู้ที่ให้ชีวิตใหม่แด่ผม

" ท่านผู้มีพระคุณ "